ذخیره کسری یک سیستم بانکداری است که به بانک‌های تجاری اجازه می‌دهد تا از پرداخت وام از محل سپرده مشتریان کسب سود کنند، در حالی‌ که بخش کوچکی از این سپرده‌ها به‌ عنوان پول نقد ذخیره می‌شوند و قابل‌ برداشت هستند. در حقیقت این سیستم بانکداری با استفاده از درصدی از سپرده‌های بانکی مشتریان و بدون پشتوانه پول تولید می‌کند.

به‌عبارت‌دیگر، این بانک‌ها باید درصد کمی از پول را که در حساب‌های مالی آن‌ها واریز می‌شود نگه‌دارند، به این معنی که می‌توانند از بقیه پول وام بدهند. زمانی که بانکی وامی در نظر می‌گیرد، هم بانک و هم فرد وام‌گیرنده fund ها را به‌عنوان دارایی در نظر می‌گیرند و مقدار اصلی را ازنظر اقتصادی دو برابر می‌سازند. سپس این پول مجدداً مورداستفاده قرار می‌گیرد و چند بار به‌صورت وام پرداخت می‌شود که به تأثیرات چندگانه می‌انجامد و بانکداری ذخیره کسری به همین طریق «پول جدید تولید می‌کند».

وام گرفتن و بدهی برای سیستم بانکداری ذخیره کسری لازم هستند و اغلب نیاز است تا بانک مرکزی پول جدید را در چرخه قرار دهد، بنابراین بانک‌های تجاری می‌توانند امکان برداشت را داشته باشند. بسیاری از بانک‌های مرکزی به‌عنوان مراکز قانون‌گذاری نیز عمل می‌کنند که در میان دیگر چیزها حداقل ذخیره لازم را تعیین می‌کنند. چنین سیستم بانکداری چیزی است که مؤسسات مالی بیشتر کشورها از آن استفاده می‌کنند. در آمریکا و بسیاری از دیگر کشورهای تجارت آزاد این موضوع رایج است.